Do wpisu pt. „agresywne zachowania dziecka a integracja sensoryczna” zainspirował nas rzeczywisty przypadek jednego z naszych pacjentów. Zgłosiła się do nas mama z chłopcem w wieku 4-5 lat. Przyczyną, dla której zdecydowała się na diagnozę integracji sensorycznej u swojego dziecka były problemy zgłaszane przez panią nauczycielkę w przedszkolu – kopanie i bicie innych dzieci, agresja, a także duże zapotrzebowanie na ruch u chłopca.
Chłopiec, który do nas uczęszczał, jest bardzo pogodnym chłopcem, komunikatywnym, interesował się kosmosem. Co dało się zauważyć już na pierwszym spotkaniu, chłopiec bardzo często zmieniał podejmowane aktywności, szukał tej najbardziej idealnej dla siebie. Jednakże słuchał wszystkich poleceń terapeuty, ale potrzebował jednak dużej zachęty do sprzątania po skończonej zabawie.
Diagnoza integracji sensorycznej wskazała kierunek
Po przeprowadzeniu diagnozy przetwarzania bodźców sensorycznych, zdiagnozowano u dziecka następujące zaburzenia:
- nadwrażliwość przedsionkowa;
- podwrażliwość proprioceptywna;
- zaburzenia różnicowania słuchowego;
- syndrom somatopraksji;
a także:
- obniżone napięcie mięśniowe;
- słaba stabilizacja;
- słaba równowaga;
- brak izolacji ruchów oczu od głowy;
Diagnozę omówiono szczegółowo na spotkaniu z rodzicem (diagnozę przekazano rodzicowi w formie pisemnej) i przedstawiono zalecenia do terapii. Rodzic na podstawie omówionej diagnozy zdecydował się na terapię w gabinecie integracji sensorycznej raz w tygodniu, a także zadeklarował się do realizowania diety sensorycznej ustalonej z terapeutą.
Terapia SI, aby zniwelować agresywne zachowania u dziecka
Podczas terapii integracji sensorycznej pracowaliśmy nad wszystkimi deficytami zdiagnozowanymi u chłopca. Należy jednak podkreślić, że ogromną rolę w terapii u dziecka odegrał rodzic, który zobowiązany jest do wykonywania z dzieckiem w domu zaleconych przez terapeutę ćwiczeń. W tym przypadku, zarówno w gabinecie jak i w zaciszu domowym stymulowano:
- układ przedsionkowy,
- układ proprioceptywny;
- zmysł słuchu;
- ćwiczenia równoważne.
Dieta sensoryczna wspomniana wcześniej zawierała rozpiskę wszystkich ćwiczeń z określeniem pory dnia, w której ćwiczenie powinno zostać wykonane. Regularna terapia w gabinecie i realizacja diety sensorycznej przez rodzica trwała u chłopca 8 miesięcy. Po upływie tego okresu przeprowadziliśmy re-diagnozę przetwarzania bodźców sensorycznych, na podstawie której mogliśmy zakończyć już terapię chłopca. Wszystkie wykryte wcześniej deficyty zostały wyeliminowane. Zaleciliśmy również, aby w dalszym ciągu dziecko:
- uczęszczało na zajęcia z basenu;
- jak najwięcej jeździło na hulajnodze i rowerze (w celu zachowania odpowiedniej koordynacji ruchowej, równowagi, rozwijania mięśni i planowania motorycznego);
- pracowało nad swoją samodzielnością.
Jednocześnie otrzymaliśmy informację od mamy, że wspomniane zachowania agresywne u dziecka w szkole ustały. Tym samym cieszymy się, że ta praca, którą włożyłyśmy w ćwiczenia podczas terapii, przyniosła wiele korzyści w codziennym życiu podopiecznego.